کد مطلب:94456 شنبه 1 فروردين 1394 آمار بازدید:152
[صفحه 152] نعمان ابن بشیر به امر معاویه با دو هزار تن برای ترساندن عراقیان از شام حركت كرده بود. هنگامیكه این سپاه به نزدیك كوفه یعنی عین التمر رسید، مالك ابن كعب ارحبی كه به فرمان علی (ع) حاكم آن دیار بود و بیش از صد نفر سپاهی نداشت، از وضع خود نگران شد و این خبر را به علی (ع) رسانید علی (ع) بی درنگ پای بر منبر نهاد و پس از سپاس از خدای بزرگ فرمود: نعمان ابن بشیر با سپاهی از شامیان- كه تعدادشان بسیار نیست- بر مالك ابن كعب كه برادر دینی شماست، وارد شده اند ساز و برگ نبرد مهیا كنید و بیاری برادر خود بشتابید. شاید بیاری شما، مشیت الهی بر این قرار گیرد كه جمعی از كافران بدست شما نابود گردند اما این سخن بدل حاضران ننشست. از اینرو علی (ع) بزرگانشان را دعوت كرد، سیصد تن گرد هم آمدند و آمادگی خود را برای جنگ و یاری مالك ابن كعب اظهار داشتند اما باز این عده برای دو هزار تن كافی نبودند. علی (ع) افسرده حال و نگران بر فراز منبر رفت و این خطبه را ایراد فرمود: به بلای مردمی بی همت مبتلا شده ام كه نه یاریم كنند و نه دعوتم را پذیرند در بند مردمی گرفتارم، كه نه امرم را پذیرند، و نه دعوتم را به جان گیرند. ای كسانیكه شما را پدری نیست! بدین خمودگی چگونه چشم انتظار لطف و یاری آفریدگار هستید؟ آیا شما را ایمانی نیست كه یك جا جمعتان كند، و یا اینكه شما را آئینی نیست كه در وجودتان همت و غیرت ببار آورد؟ تا چند در میان شما بپا خیزم و یاری طلبم؟! دریغا! كه گوش هوشتان در این رخوت و سستی به حدی گرفته كه نه سخنانم را می شنوید، و نه اوامر مرا بكار می برید گوئیا نمی خواهید در این پیكار یاریم كنید تا پرده های ناپاكی و قساوت را از هم بدرم، و خیمه بزه كاری را درهم كوبم! با شما آدمیان سست و مرگ زده، چگونه قصاص خون كنم، و به چه راهی به آرمانی رسم؟ شما را به یاری و حمایت برادرانتان دعوت كردم، اما چون اشتران مصدوم و مجروح، دردمندانه، سوز ناله سر دادید و ولوله راه انداختید. همچون چهارپایان بسیار باربردار- كه پشتشان زخم آلودشده- واماندگی و سستی كردید، و با این همه، مدام دعوت و طلب از من، و رد و انكار از شما بود دسته ای سرباز، نحیف و نزار، افتان و خیزان، برای كمك بسوی من آمدند سربازانی كه گوئیا، قدم بسوی مرگ برمی دارند و بیم زده، با چشمان وحشت آلود، مرگ را نظاره می كنند
صفحه 152.